Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Smakelijk eten
Dinsdagavond even na vijven. Op zolder snort de wasmachine met de laatste vakantie-was. Qua eten heb ik het mezelf vandaag gemakkelijk gemaakt door voor soep en broodjes te kiezen. Terwijl ik de vaatwasser uitruim, hoor ik Laura op beknepen toon: ,,Pappa ik heb in de broek gepoept en dat wilde ik niet.” Een ongebruikelijke mededeling. Meestal zegt ze niets en hoopt ze dat wij niks in de gaten hebben.
Terwijl ik de laatste kopjes in de kast zet, kijk ik de kamer in en zie ik haar bedremmeld in de kamer staan. Hierna wordt mijn blik gevangen door het tafereel dat zich iets voor haar afspeelt. Laura heeft niet alleen ín de pamper gepoept, ze heeft er zelfs óver gepoept. Op de grond. Leon en Julia – ondernemend als ze zijn – zijn direct op onderzoek uitgegaan. Getweeën graaien ze gedreven in de riekende substantie op de vloer. Onder een luid ‘Gadverdamme!’, pak ik Julia weg bij de smurrie en zet haar snel even in de box zodat ik Leon kan pakken. Deze zie ik nog net zijn handje vol bruine prut naar de mond bewegen. De bruine veeg op zijn kin doet me vermoeden dat ik zojuist de eerste hap gemist heb.
Kokhalzend sta ik drie seconden later met hem bij de wasbak. Als ik de kraan opendraai, grijpt hij nog snel nog even naar mijn vanmiddag schoon aangetrokken shirt. Handen onder de kraan, kin, snoet en nekje afspoelend en zijn besmeurde truitje zo snel mogelijk uit. Voetje zit onder en ook de broekspijp is vies. Baby twee, tijdelijk in de box gepositioneerd, heeft voetjes, broek én de complete achterkant van de trui vies. Ik kan me niet eens bedenken hóe ze dit voor elkaar heeft gekregen en ben al lang blij dat ik haar niet zie kauwen. Nummer twee onder de kraan, en daarna naar boven. De aanstichtster van dit alles sommeer ik om mee te komen naar de badkamer. Wijdbeens loopt ze achter me aan richting badkamer.
Wanneer ik na uitvoerig shampooën en boenen ervan overtuigd ben dat er ook onder de kleinste nageltjes geen poep meer zit, kleed ik alles opnieuw aan. Beneden wacht nog een hoop shit voor me op de vloer, aan de box, op het loop-lieveheerbeestje en aan de muziekkubus. Op het moment dat Patricia thuiskomt, ben ik net klaar. Lieveheersbeestje weggeflikkerd, baby’s weer fris en voorzien van een extra dot Zwitsal. Laura verschoond en in pyjama. Naast de wasmachine ligt de volgende lading was klaar voor morgen. Goddank eten we iets gemakkelijk. Zelf heb ik namelijk niet zo’n honger meer.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis
